Εμείς οι γονείς έχουμε χίλια δυο καλά. Μερικά διαφοροποιούνται από άτομο σε άτομο, μα δεν παύουν να αποτελούν κοινά γνωρίσματα και, κυρίως, προτερήματα. Ωστόσο, όλοι μας έχουμε ένα κοινό ελάττωμα. Βιαζόμαστε. Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, λες και είναι τίποτα θηρία που τα ετοιμάζουμε να βγουν στην αρένα να μονομαχήσουν. Είμαι απόλυτα σύμφωνη πως οι καιροί είναι δύσκολοι και οι απαιτήσεις της κοινωνία μας υπερβολικά απαιτητικές. Όμως, η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους, κατά βάση σαν εσένα κι εμένα, και έχει ανάγκη, εκτός από επιστήμονες, ανθρώπους. Ανθρώπους με αληθινά οράματα, ανθρώπους ευαίσθητους, ανθρώπους που δεν εμπορευματοποιούνται για κανέναν λόγο, λίγο διασκεδαστικούς, με μπόλικη τρέλα και ικανότητες που δεν κλείνονται σε κουτάκια. Κοινώς, ανθρώπους που έζησαν μια χαρούμενη και φυσιολογική παιδική ηλικία και την χόρτασαν, την ευχαριστήθηκαν!

Αν, λοιπόν, ένα παιδί μπορούσε να μας εκφράσει πώς αισθάνεται κάθε φορά που ένας ενήλικας σκοτώνει πρόωρα λίγο από τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του, νομίζω θα έλεγε τα ακόλουθα:

Να σας συστηθώ! Είμαι ένα παιδί, εκεί γύρω στα 5.  Η μαμά, λέει, πως αυτή είναι η πιο τρυφερή και όμορφη ηλικία της παιδικότητάς μου, μα συχνά οι πράξεις της έρχονται να διαψεύσουν τα λόγια της. Να, για παράδειγμα προχτές, που δε με άφηνε να φορέσω τα ρούχα που ήθελα, γιατί δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Και αναρωτιέμαι με το μικρό μυαλουδάκι μου, τί σημασία έχει το ταίριασμα, όταν υπάρχουν τόσα ζωντανά χρώματα που φωτίζουν υπέροχα το γλυκό προσωπάκι μου!

Είναι κι άλλες φορές που η μαμά υποστηρίζει με σθένος, πως τα παιδιά πρέπει να χαίρονται την παιδική τους ηλικία, να παίζουν, να λερώνονται, να ματώνουν γόνατα από το παιχνίδι και να επιστρέφουν στο σπίτι μόνο αφού νιώσουν πολύ κουρασμένα. Μα αντί για όλα αυτά, που φαντάζουν τόσο διασκεδαστικά και στο άκουσμά τους και μόνο η καρδιά μου θέλει να πετάξει, η μαμά με τρέχει σε δραστηριότητες, που θα μου φανούν πολύ χρήσιμες στο μέλλον και θα αποτελέσουν τη βάση για ένα μεγαλειώδες ξεκίνημα. Αλήθεια, ποιος νοιάζεται για το μέλλον; Κοίτα τί όμορφα ανεμίζουν τα μαλλιά μου πάνω στο ποδήλατο και δες πόσο φοβερές τούμπες κάνω στο χορτάρι!

Πού να σας πω τί γίνεται, όταν βρεθούμε με κόσμο! Όλοι αυτοί οι μεγάλοι και σοβαροφανείς άνθρωποι, που λένε πως αγαπούν πολύ τα παιδιά, είναι έτοιμοι να μας κρίνουν με την πρώτη ευκαιρία. Και εγώ, σαν ένα γνήσια αυθόρμητο πεντάχρονο, απολαμβάνω να βλέπω τον πανικό στα μάτια τους κάθε φορά που το ενθουσιώδες γέλιο μου έρχεται να σπάσει τις μονότονες συζητήσεις τους. Βαριέμαι αφόρητα να τους δείξω τί ξέρω και δε μου αρέσει να κάνω επίδειξη των μικρών μου δεξιοτήτων. Όλα όσα καθημερινά κατακτώ τα έχω καταφέρει μόνο και μόνο επειδή ανήκαν στη σφαίρα των πραγμάτων που με ενδιαφέρουν. Τελικά, οι μεγάλοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να αποδείξουν και να επιδείξουν την εικόνα τους από εμάς τα παιδιά.

Είμαι ένα παιδί, εκεί γύρω στα 5. Αγαπώ πολύ τη ζωή, γιατί μου έχει χαρίσει μία φανταστική μαμά και έναν μπαμπά, που μου κάνει όλα τα χατίρια. Δε θέλω να μεγαλώσω. Τουλάχιστον, όχι πιο γρήγορα από το φυσιολογικό. Θέλω να μπορώ να λερώσω τα χέρια μου παίζοντας, να καθίσω να φάω βλέποντας παιδικό στην τηλεόραση, να αφήσω για τον επόμενο χρόνο τις δραστηριότητες, να μπορώ να γελάω όπως μόνο εγώ ξέρω και να κλαίω, γιατί δεν ξέρω άλλον τρόπο να σου εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου. Θέλω να σταματήσεις να ακούς αυτά που προσπαθούν να σου επιβάλλουν οι γύρω σου, αγαπημένη μου μαμά και να σταθείς λίγο περισσότερο σε αυτό που τώρα έχω ανάγκη και που μελλοντικά θα με κάνει έναν ευτυχισμένο ενήλικα. Γι' αυτό, αν μπορείς, μη βιάζεσαι!

Μη βιάζεσαι να μου μάθεις  όλο το savoir vivre σε ένα έτος. Δοκίμασε να βουτήξεις τα χέρια σου στις μπογιές και θα δεις πόσο υπέροχο είναι να ξεφεύγεις καμιά φορά από τα καθιερωμένα.

Μη βιάζεσαι να μου μάθεις ξένες γλώσσες. Έλα να παίξουμε παιχνίδια που θα συνθέσουν τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας, που θα μας δέσει και θα μας δώσει την ευκαιρία να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, όπως κανένας άλλος δεν μπορεί.

Μη βιάζεσαι να μου μάθεις να γράφω. Δες πόσο γρήγορα έμαθα να δένω τα χρώματα μεταξύ τους και πόσο πολύ προσπαθώ να σχηματίσω το πρόσωπό σου στο μπλοκ μου.

Μη βιάζεσαι να μου διδάξεις τα μαθήματα της ζωής. Άφησέ με να τη ζήσω, μπες για λίγο κι εσύ στον κόσμο μου, μάθε από ένα παιδί, δες με τα μάτια του, άκουσε τις ανάγκες του, πες λίγα περισσότερα "ναι", περιόρισε τα "μη" και απόλαυσε το κοινό μας ταξίδι, όσο πιο αργά γίνεται. Σου εγγυώμαι πως δεν πρόκειται ποτέ να το μετανιώσεις.

Το παιδί σου

                                                                                                                                             Περσεφόνη