ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ
Νοεμβρίου 22, 2017
Όλα ξεκίνησαν εκείνη τη βροχερή Τετάρτη του Νοέμβρη. Είχα αντιληφθεί από καιρό πως κάτι δεν πήγαινε καλά, όμως πάντα έβρισκα δικαιολογίες για να καλύπτω τη διαφορετικότητά του, κάθε φορά που κάποιος φρόντιζε να μου υπενθυμίζει την απόκλιση του Μιχάλη από τα άλλα παιδιά. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους κανόνες του παιχνιδιού κάθε φορά που έπαιζε με την ξαδέρφη του; Είναι λιγάκι ανώριμος, έλεγα, θα μεγαλώσει! Έκλαιγε απαρηγόρητος ξαφνικά χωρίς να μπορεί να μου εξηγήσει τι έχει συμβεί; Είναι πολύ ευαίσθητος και ίσως δε μπορεί να μου το εκφράσει, έλεγα. Είχε ένα ολόκληρο δωμάτιο με παιχνίδια και την ξαδερφούλα του την Άννα να τον παρακαλά για να παίξουν, αλλά εκείνος επέμενε να γυρίζει μία σβούρα στο παρκέ, ή να διασκεδάζει φυσώντας χνούδια που έβρισκε στο χαλί; Του άρεσε να παίζει μόνος του, έλεγα.
Εκείνο το τηλεφώνημα ήρθε να επιβεβαιώσει όλους του φόβους μου. Όλα αυτά που τόσο επίμονα μου «έδειχναν» όλοι και τόσο επίμονα αρνιόμουν να τα δω.
Ξέρετε,είναι μεγάλος αγώνας για έναν γονιό να γεννήσει ένα παιδί με αναπηρία ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Από το πρώτο λεπτό αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρει στις δυσκολίες της ζωής αυτό, μαζί κι εσύ. Πώς ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι θα τα βγάλει πέρα με μια τέτοια δοκιμασία;
Ξέρετε,είναι μεγάλος αγώνας για έναν γονιό να γεννήσει ένα παιδί με αναπηρία ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Από το πρώτο λεπτό αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρει στις δυσκολίες της ζωής αυτό, μαζί κι εσύ. Πώς ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι θα τα βγάλει πέρα με μια τέτοια δοκιμασία;
Ο Μιχάλης μου όσο περνούσε ο καιρός κλεινόταν περισσότερο στον εαυτό του. Δεν ήθελε να παίξει στο πάρκο της γειτονιάς, ούτε να πάει στο πάρτι γενεθλίων του κολλητού του, του Γιώργου. Είχα να τον δω να χαμογελάει εβδομάδες. Δε γελούσε πια ούτε με την γκριμάτσα εκείνη του πατέρα του, που πάντα τον έκανε να γελά μέχρι δακρύων.
Έπειτα από πολλές συνεδρίες και ατέλειωτες ώρες αγωνίας έξω από τις γκρίζες πόρτες ιατρείων ήρθε μία λέξη να αλλάξει όλα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα για το παιδί μου. Αυτισμός. Ξαφνικά κατέρρευσαν τα όνειρα για μια «φυσιολογική» ζωή.
Πέρασα πολλά.
Άγχος. Για το ποια θα είναι η εξέλιξη. Πού θα οδηγηθούμε;
Φόβο. Πως δε θα τα καταφέρουμε.
Ενοχή. Ήμουν εγώ υπαίτια που ο Μιχάλης μου γεννήθηκε με αυτισμό; Τι έφταιξε;
Ενοχή. Για τα λάθη μου. Γι’ αυτά που ήθελα να του δώσω και δεν μπόρεσα. Για τον παραπάνω χρόνο που θα ήθελα να περνάω μαζί του.
Απογοήτευση. Για εμένα. Γιατί για μια στιγμή θεώρησα πως ήμουν ανεπαρκής μητέρα.
Απόρριψη. Δε μπορούσα να δεχτώ πως μου συμβαίνει αυτό. Πως μας συμβαίνει αυτό. Δε σας κρύβω πως πολλές φορές αναρωτήθηκα «γιατί σε μένα;», «γιατί στο παιδί μου;». Ντρέπομαι για τη σκέψη μου αυτή.
Ντροπή. Χρέωσα σε εμένα την «αποτυχία» να ανήκει σε αυτή την πολυσυζητημένη «κανονικότητα».
Ντροπή. Για τις φορές που επέρριψα ευθύνη στον Μιχάλη. Για τις φορές που τον αποκάλεσα τεμπέλη ή ανίκανο, θεωρώντας πως ΕΠΡΕΠΕ να τα καταφέρει.
Μετάνιωσα. Για την απαξίωση μου στους εκπαιδευτικούς που προσπάθησαν να μας βοηθήσουν. Τους απέρριψα και αρνήθηκα μία κατάσταση, η οποία ήταν παραπάνω από εμφανής. Αμύνθηκα με όλες μου τις δυνάμεις.
Μετάνιωσα για όλον αυτό τον χρόνο που άφησα να περάσει ανεκμετάλλευτος, χωρίς να βοηθώ ουσιαστικά το παιδί μου. Με τον Μιχάλη να ρίχνεται σε καθημερινή μάχη κι εμένα να στέκω πάντα δίπλα του, αλλά ούσα σε λάθος μονοπάτι.
Όμως, όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και ελπίδα! Κι αν θέλω να μεταφέρω κάτι από αυτήν μου την εμπειρία είναι το εξής: Καμία σχολική επίδοση, καμία ηθική επιβράβευση (κυρίως δική μου) δεν έχει τόσο μεγάλη αξία, όσο το χαμόγελο του Μιχάλη μου!
Το χαμόγελο που απουσίαζε για μήνες από τα χείλη του ήταν αυτό που έσπασε όλους μου τους φραγμούς! Διέλυσε όλες εκείνες τις άμυνες που δε με άφηναν να παραδεχτώ αυτό που για όλους τους άλλους ήταν προφανές. Το παιδί μου ήταν διαφορετικό! Δεν ήταν ανίκανο ή ανεπαρκές. Ήταν απλά διαφορετικό!
Το χαμόγελό του ήταν αυτό που με καθοδήγησε να αλλάξω τον τρόπο που δρούσα, αυτά που ζητούσα από εκείνον. Σταμάτησα να τον πιέζω να αποδείξει ότι είναι κάτι που δεν είναι. Και μετά από τόσο καιρό που έψαχνα απεγνωσμένα μέσα μου να βρω τις απαντήσεις έμαθα κάτι σημαντικό. Να αγαπήσω το παιδί μου όπως ακριβώς είναι. Να αγαπήσω κι εμένα. Εμένα που με είχα μισήσει, ρίχνοντας μου όλες τις ευθύνες. Αποδέχτηκα τον Μιχάλη, κατανόησα τις αδυναμίες του, τις άφησα για μια στιγμή στην άκρη, πήρα τα ενδιαφέροντά και τα δυνατά του σημεία και τα έκανα προτερήματα!
Επαναπροσδιόρισα τις προσδοκίες μου, και ξαφνικά όλα ήταν πιο εύκολα! Γνώρισα ξανά τον Μιχάλη με τα μάτια της αλήθειας και όχι των υπερβολικών προσδοκιών μου που κατά μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν στην αποτυχία, μέσα σ’ ένα φαύλο κύκλο με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Έθεσα στόχους που μπορούσε να πετύχει και μεταμόρφωσα το παιδί μου σ’ ένα χαρούμενο παιδί! Ένα παιδί που απέκτησε αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, αφού άκουγε πλέον συχνά το «μπράβο» κι ας μην κατάφερνε να λύσει την τελευταία άσκηση στο τεστ μαθηματικών! Του ‘λεγα «είμαι περήφανη για εσένα, συνέχισε» κι έβλεπα τα μάτια του να λάμπουν, την όψη του προσώπου του να αλλάζει! Ένιωθε πια ικανός, τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει!
Επέλεξα, λοιπόν, αυτόν τον Μιχάλη. Τον χαμογελαστό, που έχει όνειρα, που ξυπνάει το πρωί και γίνεται σίφουνας για να μη χάσει το σχολικό και αργήσει στο σχολείο. Αυτόν που αγαπάει τη μάθηση και λατρεύει το σχολείο. Και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Όχι για το 8 στα μαθηματικά (εντάξει λιγάκι και γι’ αυτό), αλλά για χαμόγελο του που κατάφερα να ξαναβρώ. Ανακάλυψα πτυχές της προσωπικότητάς του που δε γνώριζα ότι υπάρχουν.
Έμαθα να συνεργάζομαι με τον δάσκαλό του. Να ακούω αυτά που παρατηρεί κι εκείνος στο σχολικό πλαίσιο. Βλέπετε οι δάσκαλοι, είναι δεύτεροι γονείς, αν αναλογιστείτε πως βλέπουν τα παιδιά μας πάνω – κάτω τις ίδιες ώρες με εμάς.
Γονείς, μην αφήνετε τον χρόνο να περνά χωρίς να στηρίζετε ουσιαστικά το παιδί σας! Μην επηρεάζεστε από τα δικά σας «θέλω»! Ψάξτε να βρείτε τις πραγματικές τους ανάγκες. Τα παιδιά συχνά αδυνατούν να μας εκφράσουν αυτά που αισθάνονται και βιώνουν – ένα παιδί ποτέ δε θα πει «έλα να σου πω πως νιώθω», θα πει «έλα να παίξεις μαζί μου!». Να είμαστε εκεί για να ακούσουμε τα παιδιά μας, να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για το ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΑΣ! Ξέρω, είναι δύσκολο, αλλά είναι το μόνο που αξίζει!
Κατερίνα Καλαϊτζοπούλου
Κατερίνα Καλαϊτζοπούλου
1 σχόλια
Πάρα πολύ ωραίο άρθρο! Μπράβο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή