Ακούω το γάλα να σιγοβράζει στο μπρίκι, ενώ ξεπλένω για τρίτη φορά το μπουκάλι της μικρής. Μετακινώ το μπρίκι όπως όπως και αδειάζω μέσα στο μπουκάλι το καυτό γάλα, μετριάζοντας τη θερμοκρασία του με άφθονο κρύο. Κοιτάζω το γυάλινο βαζάκι με τα δημητριακά που έχει αδειάσει και τηγανίζω στα γρήγορα δύο αυγά, για να προλάβω την γκρίνια της μεγάλης που θα φωνάζει "δεν έχει τίποτα να φάω". Απεχθάνομαι το καθάρισμα του λαδιού από το τηγάνι και ρίχνω γρήγορα μισό κιλό ξύδι πάνω του. Το μάτι μου τρέχει να κοιτάξει την ώρα, για να διαπιστώσει πως είναι μόλις 07:30, μα σε λιγότερο από 30 λεπτά θα έχει έρθει το μεσημέρι.

Κάπως έτσι δεν είναι; Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, όταν πρέπει να του χωρέσεις δουλειές, μαγειρική, καθαριότητα και όλα τα συναφή.

Λένε πως η ζωή είναι κύκλος. Όλα όσα κάνεις, καλό ή κακό, κάποια στιγμή το Σύμπαν θα σου το επιστρέψει, θα το βρεις μπροστά σου. Υπάρχει, λοιπόν, κι ένας άλλος κύκλος, που κυρίως αφορά τους γονείς, λιγάκι περισσότερο τις μαμάδες. Είναι ο κύκλος της ακαταστασίας, που όσο κι αν την πολεμάς, όσο κι αν προσπαθείς να της ξεφύγεις, θα μείνει εκεί, μέχρι να σε κάνει να καταλάβεις πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής καθημερινότητας,του δημιουργικού παιχνιδιού και έχει (υπό αυτήν τη μορφή) συνώνυμο τη λέξη αγάπη.

Διδάσκουμε την ντροπή στις κόρες μας από την ημέρα που είναι αρκετά ικανές να στέκονται στα δυο τους πόδια και αρχίζουν να περπατάνε. Τους μαθαίνουμε πώς κάθονται τα σωστά κορίτσια, να μη βγάζουν τη γλώσσα έξω, να είναι χαριτωμένα, να έχουν νάζι και σκέρτσο, να μη λερώνονται στις παιδικές χαρές και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Εμείς οι ίδιες τους διδάσκουμε, άθελά μας καμιά φορά, ότι έχει ένα βάρος ασήκωτο το να είσαι γυναίκα και πρέπει να νιώθουν "ένοχες", που το δέρμα τους είναι απαλό σαν μετάξι, που τα μάτια τους κρύβουν ένα φως δυνατό και η φωνή τους έχει δύναμη τεράστια και ανυπολόγιστη. Τους δείχνουμε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να περπατάνε, να ντύνονται, να στέκονται μέσα στην κοινωνία, μέχρι αυτή να τα ρουφήξει και να τα κάνει να χωρέσουν στα καλούπια της.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι, εγώ, εσύ, οι φίλοι μας ή οικογένειές μας, μπαίνουν σε συζητήσεις για τις μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και εκθέτουν απόψεις και επιχειρήματα με αρνητικές αποχρώσεις. Σα να πρόκειται για γυναίκες, που έχουν προσφερθεί από μόνες τους να αναλάβουν εθελοντικά το εξαιρετικά δύσκολο έργο της ανατροφής των παιδιών τους. Αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αυτές οι γυναίκες, παρά τις όποιες συνθήκες κατά τις οποίες βρέθηκαν μόνες με ένα παιδί στη ζωή τους, κάνουν καταπληκτική δουλειά, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους μόνες τους, με ελάχιστη ή καμία βοήθεια.

Δεν αναφέρομαι σε εκείνες που μένουν πολλές ώρες μόνες τους, γιατί ο σύζυγος εργάζεται πολλές ώρες. Μιλάω για όλες αυτές που, όταν το βράδυ τα παιδιά κοιμούνται, δεν έχουν εκείνον δίπλα τους, να του μιλήσουν, να βγάλουν από μέσα τους όλα όσα κρατούσαν κρυφά από τα παιδιά μέσα στην ημέρα, να μοιραστούν την περηφάνια που ένιωσαν για τα μικρά κατορθώματα των παιδιών τους, να κλάψουν από την κούραση και να λάβουν τη ματιά της πλήρης κατανόησης και συμμετοχής σε όλο αυτό που ζουν και να ακούσουν μια τρυφερή κουβέντα, πως κάνουν θαυμάσια δουλειά.

Αμέτρητα "σωστά" και "λάθη" ταλανίζουν τη σύγχρονη ζωή ενός γονιού, που δίνει καθημερινά τον δικό του αγώνα να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το παιδί του σε μία άκρως απαιτητική κοινωνία.  Και σα να μη μας έφτανε το άγχος της γονεϊκότητας από μόνο του, της προσθέσαμε κι άλλα βαρίδια, που, κυρίως, αφορούν τον "σωστό" τρόπο με τον οποίο ένας γονιός οφείλει να γαλουχήσει το παιδί του. Μόνο που ο τρόπος αυτός είναι εξαιρετικά μη ρεαλιστικός και η όψη του δείχνει μια παιδοκεντρική τελειομανία, ικανή να σε τρελάνει.

Βαριέμαι τα παιχνίδια. Όσο κι αν φαίνεται παράλογο, όταν έχεις δύο μικρά παιδιά μέσα στα πόδια σου, ο κόσμος των παιχνιδιών δεν κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον μου, ούτε όταν ήμουν εγώ μικρό παιδί. Και δεν εννοώ το παιχνίδι ως διαδικασία. Όχι, αυτό το απολάμβανα ως παιδί και το διασκεδάζω υπερβολικά τώρα που είμαι πια μαμά. Μιλάω για τα παιχνίδια αυτά καθαυτά. Δεν είμαι η μαμά που θα καθίσει με τις ώρες, παίζοντας με τις κούκλες ή τα playmobil. Δεν έχω μάθει να κεντρίζω το ενδιαφέρον τους με τους πρωτότυπους ρόλους στα κουκλοθέατρα. Έχω, ωστόσο, πλήρη συνείδηση της αποτυχίας μου σε αυτό το κομμάτι της γονικής μέριμνας.

Απλά δεν είμαι αυτή η μαμά. Παρ' όλα αυτά, γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία μου, κατάλαβα πως είμαι πολλά άλλα.

Αγαπημένη μαμά,

Σήμερα γράφω για σένα. Πιο συγκεκριμένα, για σένα που βαρέθηκες να φοράς τη γνωστή φαρδιά φόρμα με τον λεκέ της χλωρίνης στο γόνατο, που μαζεύεις για ακόμη μία φορά τα μαλλιά σου, γιατί δεν πρόλαβες να τα περιποιηθείς, για σένα που πίνεις τον τρίτο πρωινό καφέ στο σπίτι προσπαθώντας να συνέλθεις από το χτεσινό ξενύχτι.

Σε βλέπω εκεί. Είμαι ακόμη εκεί.

Λίγο χλωμή. Άχρωμη. Κουρασμένη.

Θέλω να σου πω κάτι που δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς και ίσως να το πολεμάς. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς, κρατώντας τους μικροσκοπικούς σου ανθρώπους ζωντανούς, καθαρούς, ασφαλείς, ευτυχισμένους και τους τροφοδοτείς διαρκώς με αγάπη.

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώνεις στον κοντινό σου περίγυρο ότι πρόκειται να γίνεις μαμά, βομβαρδίζεσαι με ένα σωρό πληροφορίες, κάποιες αρκετά χρήσιμες, άλλες έρχονται απλά καλοπροαίρετα και άλλες με έντονο ενθουσιασμό για όλο αυτό που σε περιμένει. Κανείς ποτέ, όμως, δε θα σου μιλήσει για τις δυσκολίες. Θέλεις από ευγένεια, θέλεις επειδή εμείς οι μαμάδες έχουμε εφεύρει έναν σύγχρονο μηχανισμό επιβίωσης που διαγράφει τις δυσκολίες μόλις ξεπεραστούν, υπάρχουν πράγματα που αποκρύπτονται από τις μέλλουσες μαμάδες. Σα να έχουμε δημιουργήσει, εν αγνοία μας, έναν άγνωστο κανόνα, ο οποίος εδώ που τα λέμε, έτσι και παραβιαστεί, είναι σα να ανοίγεις το κουτί της πανδώρας.