Αγαπημένη μαμά,

Σήμερα γράφω για σένα. Πιο συγκεκριμένα, για σένα που βαρέθηκες να φοράς τη γνωστή φαρδιά φόρμα με τον λεκέ της χλωρίνης στο γόνατο, που μαζεύεις για ακόμη μία φορά τα μαλλιά σου, γιατί δεν πρόλαβες να τα περιποιηθείς, για σένα που πίνεις τον τρίτο πρωινό καφέ στο σπίτι προσπαθώντας να συνέλθεις από το χτεσινό ξενύχτι.

Σε βλέπω εκεί. Είμαι ακόμη εκεί.

Λίγο χλωμή. Άχρωμη. Κουρασμένη.

Θέλω να σου πω κάτι που δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς και ίσως να το πολεμάς. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς, κρατώντας τους μικροσκοπικούς σου ανθρώπους ζωντανούς, καθαρούς, ασφαλείς, ευτυχισμένους και τους τροφοδοτείς διαρκώς με αγάπη.


Σε βλέπω να προσπαθείς να γεμίσεις τη δεξαμενή της ψυχής τους με αγάπη και στοργή, παραμερίζοντας κάθε ενέργεια που φωνάζει μετριότητα και απορείς πώς το καταφέρνεις όλο αυτό, όταν κάθε λεπτό που περνάει, το ζεις χωρίς να σκέφτεσαι. Σε βλέπω να κουνάς στα χέρια σου μικρά μωρά μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας και να προσφέρεις το σώμα σου για τροφή, σαν μία ανθρώπινη μηχανή αυτόματης πώλησης. Ένα ευτυχισμένο ρομπότ που βγάζει γάλα, φιλιά και γεύματα κατόπιν τσιριχτού αιτήματος.

Και σου το λέω, γιατί έρχονται στιγμές, που τόσο έχεις ανάγκη να το ακούσεις: κάνεις καταπληκτική δουλειά. Κάθε σου κίνηση δημιουργεί έναν μοναδικό πληθυσμό των πιο ανιδιοτελών πράξεων που μπορεί να φανταστεί κανείς, κάθε μέρα, ασταμάτητα. Και το πετυχαίνεις αυτό, αγαπώντας κυριολεκτικά με το σώμα και όλη σου την ψυχή.

Πέρα και κάτω από όλα αυτά, είσαι ακόμη εκεί. Κάτω από τα θήλαστρα, από τα ξεβαμμένα νύχια, τα φαρδιά παντελόνια και τους μαύρους κύκλους, βρίσκεσαι ΕΣΥ. Ο εαυτός που ήσουν κάποτε. Που φορούσες όμορφα ρούχα, είχες ένα σωρό όνειρα και ιδέες για να υλοποιήσεις, αγαπούσες να διαβάζεις βιβλία και σου άρεζε να χαζεύεις στην τηλεόραση τρώγοντας πατατάκια. Αυτή η εικόνα σου είναι ακόμη εκεί. Κρύβεται κάτω από τη μύτη σου, περιμένοντας να τη βρεις, να την αναγνωρίσεις και να αποδεχτείς τις μικρές αλλαγές της. Βλέπεις, έγινες μητέρα και ο μικρός, παλιός σου εαυτός μαζί με όλα τα κομμάτι του ακολούθησαν τα μονοπάτια της μεγάλης αυτής αλλαγής. Μετατράπηκε σε κάτι πιο ουσιαστικό.

Τα κομμάτια του παλιού σου εαυτού είναι ακόμη εκεί και, χρόνο με το χρόνο, κερδίζουν έδαφος στη σημερινή ζωή σου, κάνουν κινήσεις για να σε συναντήσουν και να σου υπενθυμίσουν την αξία που έχεις ως μητέρα πια, αλλά κυρίως, ως άνθρωπος.

Είσαι ακόμη εσύ. Και όλες αυτές οι άγρυπνες νύχτες, οι ατελείωτες μέρες που μοιάζουν με βουνό, οι στιγμές πανικού και φόβου, οι στιγμές ενθουσιασμού, όταν κάτι ξεκινάει να πηγαίνει καλά, δημιουργούν μία νέα εκδοχή του εαυτού σου. Ένα λαμπρό υβρίδιο της γυναίκας που ήσουν κάποτε και του ήρωα, στον οποίο ποτέ δεν περίμενες να μεταμορφωθείς: μία μητέρα. Μία μητέρα με Μ κεφαλαίο, όπως ταιριάζει στην καθεμία από εμάς.

Και να θυμάσαι: καθώς τα χιόνια της νέας αυτής περιόδου της μητρότητας αρχίζουν να λιώνουν, ξεκινάει η θερμή πηγή κατανόησης αυτού του νέου κατά-δικού σου κόσμου, που κάνει το πρόσωπό σου να λάμπει και την ίδια ακριβώς στιγμή αρχίζουν να εμφανίζονται οι βλαστοί του αυθεντικού εαυτού σου, πιο όμορφοι από ποτέ. Φρόντισε να είσαι εκεί. Αξίζει. Το αξίζεις!


                                                                                                                                       Περσεφόνη