Πάντα θαύμαζα τις γυναίκες γι’ αυτά που είναι ικανές να καταφέρουν. Μα ακόμα πιο πολύ τις θαύμαζα για όλα εκείνα τα χαρίσματα που αποκτούν, όταν γίνονται μητέρες. Λόγω επαγγέλματος, έρχομαι σε επαφή με πολλές μανούλες κι έχω μάθει να παρατηρώ. Από καιρό ήθελα να μιλήσω για κάποιες από εκείνες, τις οποίες σέβομαι απεριόριστα και θαυμάζω τη δύναμη ψυχής που έχουν και το χάρισμα να αντιμετωπίζουν κάθε δυσκολία με αξιοπρέπεια και σεβασμό, πρώτα απ’ όλα για τα παιδιά τους. Αυτό λοιπόν το άρθρο μου είναι αφιερωμένο σε ΕΚΕΙΝΕΣ.


Εκείνες, που ακούραστες ανεβαίνουν καθημερινά τον δικό τους Γολγοθά. Εκείνες, που αναγνωρίζουν τις αδυναμίες των παιδιών τους και τις κάνουν όπλο. Που μέσα τους «αποχαιρετούν» το ιδανικό παιδί που δε γέννησαν (γιατί ποιο ον είναι ιδανικό;), κι απ’ έξω τους γελάνε δυνατά που καταφέρνουν κάθε μέρα να βγαίνουν μαζί με το παιδί τους νικητές στον αγώνα της ζωής. Εκείνες, που μπορεί μέσα τους να πονούν, αλλά πάντα βρίσκουν τη δύναμη να χαρίσουν ένα χαμόγελο σε σένα, τη δασκάλα τους, και στο παιδί, γυρνώντας από το σχολείο.

Εκείνες, που παραμερίζουν το θυμό και τον εγωισμό, αναγνωρίζοντας πως σε τέτοιες καταστάσεις, είναι αναγκαίο να λειτουργούμε αποκλειστικά και μόνο για το καλό και το συμφέρον του παιδιού. Εκείνες, που πολλές φορές, τις βλέπεις έξω από τα κάγκελα του σχολείου να κοιτούν με αγωνία, να ψάχνουν μήπως το παιδί τους δεν έχει παρέα, άλλες φορές χαμένες στις σκέψεις τους, άλλες φορές με ένα χαμόγελο και βουρκωμένα μάτια που φωνάζουν «ναι, το καμάρι μου τα κατάφερε!».

Εκείνες, που συχνά δε μιλούν αλλά τα βλέμματά τους λένε πολλά. Εκείνες που με αξιοπρέπεια θα σου πουν πως δεν είναι τέλειες και θα ζητήσουν συμβουλές. Εκείνες, που σαν σφουγγάρια θα ρουφήξουν και την τελευταία σου λέξη, θα τη λάβουν υπόψιν τους, που θα σε ευχαριστήσουν για το ενδιαφέρον σου. Γιατί ξέρουν για ποιο λόγο βρίσκεσαι εκεί. Εκείνες, που θα σε εμπιστευτούν γιατί ξέρουν πως το να κρύβεις, να κουκουλώνεις ή να μην παραδέχεσαι τις αδυναμίες του παιδιού σου, δεν έχει αποτέλεσμα. Εκείνες, οι οποίες δε θα εθελοτυφλήσουν αλλά θα κάνουν τα πάντα για το καλό του παιδιού τους. Εκείνες, που δε θα κλείσουν τα μάτια στη «δυσκολία», δε θα την υποβαθμίσουν, αλλά θα βγουν μπροστά να βρουν την κατάλληλη λύση. Εκείνες, οι οποίες θα φωνάξουν δυνατά την αδυναμία, δε θα φοβηθούν το «τι θα πει ο κόσμος» (αχ, αυτός ο κόσμος, πόσο μας έχει εγκλωβίσει) και θα επικοινωνήσουν το δικό τους πρόβλημα για να βοηθήσουν κι άλλες «εκείνες» να το αντιμετωπίσουν. Εκείνες, που θα γραπώσουν την αδυναμία και θα την κάνουν προτέρημα!

Εκείνες, που αναγνωρίζουν τα αδιάκριτα βλέμματα, καθώς περπατούν στο δρόμο, αλλά συνεχίζουν με καμάρι και αξιοπρέπεια τη βόλτα τους, γιατί μέσα τους ξέρουν πως ο «κόσμος» δεν έχει ιδέα τι έχουν περάσει, μέχρι να έρθει ο καιρός να κάνουν αυτή τη βόλτα. Εκείνες, που έχουν μάθει να στέκονται απέναντι στον «κόσμο» και να αποδεικνύουν ότι είναι μαχήτριες και δεν το βάζουν κάτω. Εκείνες, που δεν είναι καχύποπτες με όποιον δίνει χέρι βοηθείας. Εκείνες, που θέλουν να ακούσουν την αλήθεια. Εκείνες, που είναι έτοιμες να την ακούσουν και να παλέψουν για το μέλλον του παιδιού τους. Εκείνες, που θα ενώσουν το χέρι τους με το δικό σου, για να γίνετε μαζί γροθιά για το καλό του παιδιού. Εκείνες, που γνωρίζουν πως είσαι εκεί όχι για να τις κρίνεις, αλλά για να μαλακώσεις τις πληγές, να χαράξεις νέους δρόμους για να πορευτείτε μαζί με το παιδί ΣΑΣ. Εκείνες, που σε κοιτούν στα μάτια γεμάτες ευγνωμοσύνη για την αγάπη που δίνεις στο δικό τους παιδί, που νιώθεις σαν δικό σου.

Εκείνες, που είναι και μάνες και υποστηρικτές και σύζυγοι και φίλοι και συμπαραστάτες. Εκείνες, που έρχονται στο σχολείο να ρωτήσουν για την πρόοδο του παιδιού τους και τους αρκεί να τους πεις, πως σήμερα σου χαμογέλασε λιγάκι παραπάνω. Εκείνες, που δεν τις νοιάζουν οι βαθμοί, αλλά το χαμόγελο των παιδιών τους. Γιατί, τι είναι αυτό που θα μείνει να θυμόμαστε τελικά; Λίγα χαμόγελα παραπάνω και λίγη ευτυχία.

Όταν εμφανίζονται στον δρόμο σας λοιπόν εκείνες, μην ρίχνετε αδιάκριτα βλέμματα, μην τις κρίνετε αυστηρά, χαρίστε τους ένα χαμόγελο κι ας μην ξέρετε γιατί… γιατί για μένα, ΕΚΕΙΝΕΣ είναι οι ηρωίδες της δικής μας εποχής.

                                                                                                                   Κατερίνα Καλαϊτζοπούλου