Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι ζωές μας έχουν ανάγκη από μαγεία. Ως ατόφιο ονειροπόλο άτομο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μπορώ με βεβαιότητα πια να πω, πως κανένα κακό δεν έχει προκύψει στη ζωή μου, λόγω της συνειδητής μου επιλογής να προσπαθώ να βλέπω το μαγικό που κρύβουν μέσα τους όλα τα πράγματα, που εμείς τα καταδικάσαμε να φαίνονται μικρά ή ασήμαντα. Αντιθέτως, επωφελήθηκα από αυτά και, κυρίως, έζησα μοναδικές στιγμές!

Πιστεύω στη μαγεία, γιατί την έχω ανάγκη. Με κουράζει και με κάνει να βαριέμαι η καθημερινότητα και τί να την κάνω, άλλωστε, όταν όλα μπορούν να γίνουν ασύλληπτα όμορφα, όταν τα πασπαλίσεις με λίγη χρυσόσκονη παραπάνω;

Βαριέμαι τα παιχνίδια. Όσο κι αν φαίνεται παράλογο, όταν έχεις δύο μικρά παιδιά μέσα στα πόδια σου, ο κόσμος των παιχνιδιών δεν κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον μου, ούτε όταν ήμουν εγώ μικρό παιδί. Και δεν εννοώ το παιχνίδι ως διαδικασία. Όχι, αυτό το απολάμβανα ως παιδί και το διασκεδάζω υπερβολικά τώρα που είμαι πια μαμά. Μιλάω για τα παιχνίδια αυτά καθαυτά. Δεν είμαι η μαμά που θα καθίσει με τις ώρες, παίζοντας με τις κούκλες ή τα playmobil. Δεν έχω μάθει να κεντρίζω το ενδιαφέρον τους με τους πρωτότυπους ρόλους στα κουκλοθέατρα. Έχω, ωστόσο, πλήρη συνείδηση της αποτυχίας μου σε αυτό το κομμάτι της γονικής μέριμνας.

Απλά δεν είμαι αυτή η μαμά. Παρ' όλα αυτά, γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία μου, κατάλαβα πως είμαι πολλά άλλα.

Αγαπημένη μαμά,

Σήμερα γράφω για σένα. Πιο συγκεκριμένα, για σένα που βαρέθηκες να φοράς τη γνωστή φαρδιά φόρμα με τον λεκέ της χλωρίνης στο γόνατο, που μαζεύεις για ακόμη μία φορά τα μαλλιά σου, γιατί δεν πρόλαβες να τα περιποιηθείς, για σένα που πίνεις τον τρίτο πρωινό καφέ στο σπίτι προσπαθώντας να συνέλθεις από το χτεσινό ξενύχτι.

Σε βλέπω εκεί. Είμαι ακόμη εκεί.

Λίγο χλωμή. Άχρωμη. Κουρασμένη.

Θέλω να σου πω κάτι που δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς και ίσως να το πολεμάς. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς, κρατώντας τους μικροσκοπικούς σου ανθρώπους ζωντανούς, καθαρούς, ασφαλείς, ευτυχισμένους και τους τροφοδοτείς διαρκώς με αγάπη.