Διδάσκουμε την ντροπή στις κόρες μας από την ημέρα που είναι αρκετά ικανές να στέκονται στα δυο τους πόδια και αρχίζουν να περπατάνε. Τους μαθαίνουμε πώς κάθονται τα σωστά κορίτσια, να μη βγάζουν τη γλώσσα έξω, να είναι χαριτωμένα, να έχουν νάζι και σκέρτσο, να μη λερώνονται στις παιδικές χαρές και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Εμείς οι ίδιες τους διδάσκουμε, άθελά μας καμιά φορά, ότι έχει ένα βάρος ασήκωτο το να είσαι γυναίκα και πρέπει να νιώθουν "ένοχες", που το δέρμα τους είναι απαλό σαν μετάξι, που τα μάτια τους κρύβουν ένα φως δυνατό και η φωνή τους έχει δύναμη τεράστια και ανυπολόγιστη. Τους δείχνουμε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να περπατάνε, να ντύνονται, να στέκονται μέσα στην κοινωνία, μέχρι αυτή να τα ρουφήξει και να τα κάνει να χωρέσουν στα καλούπια της.

Ένα animation για τις γυναίκες, που πριν γίνουν μαμάδες ήταν κόρες. Μία συγκινητική ταινία μικρού μήκους, που δείχνει με έναν απλό τρόπο τον κύκλο της ζωής μίας γυναίκας, η οποία πριν φέρει στον κόσμο το δικό της παιδί, έχει υπάρξει η ίδια παιδί, έχει ενηλικιωθεί, ερωτεύεται, αγαπάει, παντρεύεται και έρχεται η στιγμή που φεύγει από το σπίτι της, μα σίγουρα έχει αποτελέσει το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο για τη δική της μητέρα.

Πάντα θαύμαζα τις γυναίκες γι’ αυτά που είναι ικανές να καταφέρουν. Μα ακόμα πιο πολύ τις θαύμαζα για όλα εκείνα τα χαρίσματα που αποκτούν, όταν γίνονται μητέρες. Λόγω επαγγέλματος, έρχομαι σε επαφή με πολλές μανούλες κι έχω μάθει να παρατηρώ. Από καιρό ήθελα να μιλήσω για κάποιες από εκείνες, τις οποίες σέβομαι απεριόριστα και θαυμάζω τη δύναμη ψυχής που έχουν και το χάρισμα να αντιμετωπίζουν κάθε δυσκολία με αξιοπρέπεια και σεβασμό, πρώτα απ’ όλα για τα παιδιά τους. Αυτό λοιπόν το άρθρο μου είναι αφιερωμένο σε ΕΚΕΙΝΕΣ.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι, εγώ, εσύ, οι φίλοι μας ή οικογένειές μας, μπαίνουν σε συζητήσεις για τις μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και εκθέτουν απόψεις και επιχειρήματα με αρνητικές αποχρώσεις. Σα να πρόκειται για γυναίκες, που έχουν προσφερθεί από μόνες τους να αναλάβουν εθελοντικά το εξαιρετικά δύσκολο έργο της ανατροφής των παιδιών τους. Αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αυτές οι γυναίκες, παρά τις όποιες συνθήκες κατά τις οποίες βρέθηκαν μόνες με ένα παιδί στη ζωή τους, κάνουν καταπληκτική δουλειά, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους μόνες τους, με ελάχιστη ή καμία βοήθεια.

Δεν αναφέρομαι σε εκείνες που μένουν πολλές ώρες μόνες τους, γιατί ο σύζυγος εργάζεται πολλές ώρες. Μιλάω για όλες αυτές που, όταν το βράδυ τα παιδιά κοιμούνται, δεν έχουν εκείνον δίπλα τους, να του μιλήσουν, να βγάλουν από μέσα τους όλα όσα κρατούσαν κρυφά από τα παιδιά μέσα στην ημέρα, να μοιραστούν την περηφάνια που ένιωσαν για τα μικρά κατορθώματα των παιδιών τους, να κλάψουν από την κούραση και να λάβουν τη ματιά της πλήρης κατανόησης και συμμετοχής σε όλο αυτό που ζουν και να ακούσουν μια τρυφερή κουβέντα, πως κάνουν θαυμάσια δουλειά.

 "Ας μη διδάσκουμε στα παιδιά μόνο πώς να μετράνε. Ας τα διδάξουμε τί μετράει περισσότερο."

Ως γονείς, καθημερινά ασχολούμαστε με ό,τι αφορά την υγιή σωματική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών μας. Προσπαθούμε να τους δώσουμε τα καλύτερα κομμάτια μας και, είναι αλήθεια, πως ίσως αναλώνουμε πολύτιμο χρόνο σε πράγματα δευτερεύουσας σημασίας, κλέβοντας χώρο απ' όλες τις σημαντικές αξίες, που έχουν μια μοναδική δύναμη και φωτίζουν τις ζωές των ανθρώπων: μικρών και μεγάλων.

Και είναι ώρα πια γι' αυτές:

Όταν ένας άντρας γίνεται για πρώτη φορά μπαμπάς, το σίγουρο είναι πως θα χάσει το μυαλό του. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι άντρες είναι ευαίσθητα πλάσματα, απλά έχουν τη δύναμη να το κρύβουν καλύτερα από τις γυναίκες. Μέχρι τη στιγμή, που μια γυναίκα 52 πόντους όλη κι όλη, θα εισβάλλει μοναδικά στη ζωή τους και θα φέρει τα πάνω κάτω. Δεν είναι άλλη από την κόρη τους, αυτήν που θα αγαπήσουν άνευ όρους και την οποία θα φροντίζουν κάθε μέρα που περνάει σαν το πιο σπάνιο λουλούδι.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι να πω σε έναν άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ είναι «να χαμογελάς». Θεωρώ πως το χαμόγελο είναι η πηγή της ζωής. Αποτελεί την έκφραση του πιο όμορφου συναισθήματος, έχει μέσα του μια τέτοια μαγική δύναμη, που κάνει και τον πιο σκληρό να λυγίσει. Θα ‘θελα να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να χαμογελούν.

Η δουλειά μου, η ενασχόλησή μου με τα παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά και η αστείρευτη αγάπη μου γι’ αυτά τα πλάσματα με έκανε να καταλάβω πως εμείς οι ενήλικες βρισκόμαστε σε λάθος μονοπάτι για την αναζήτηση της ευτυχίας. Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ, να μελετώ, να παίζω πιο πολύ μαζί τους, να πειραματίζομαι. Νιώθω, πως λόγω των καθημερινών δυσκολιών, των αυξημένων αναγκών και απαιτήσεων της εποχής, δυστυχώς, έχουμε λιγάκι χάσει το νόημα.

Αμέτρητα "σωστά" και "λάθη" ταλανίζουν τη σύγχρονη ζωή ενός γονιού, που δίνει καθημερινά τον δικό του αγώνα να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το παιδί του σε μία άκρως απαιτητική κοινωνία.  Και σα να μη μας έφτανε το άγχος της γονεϊκότητας από μόνο του, της προσθέσαμε κι άλλα βαρίδια, που, κυρίως, αφορούν τον "σωστό" τρόπο με τον οποίο ένας γονιός οφείλει να γαλουχήσει το παιδί του. Μόνο που ο τρόπος αυτός είναι εξαιρετικά μη ρεαλιστικός και η όψη του δείχνει μια παιδοκεντρική τελειομανία, ικανή να σε τρελάνει.